De VWR komt op voor de belangen van eigenaren in het Reeuwijks Plassengebied

De volledige naam is Vereniging van Watereigenaren en Rechthebbende gebruikers, afgekort VWR. De VWR werd statutair opgericht op 6 april 1981.

In het begin van de vorige eeuw, toen de vervening voor de turfwinning ten einde liep, waren de Reeuwijkse Plassen bekend als een bijzonder natuurgebied. Natuur, visserij, jacht en een beperkte recreatie gingen hand in hand. In de 20er jaren waren er plannen om de Reeuwijkse Plassen droog te leggen. Het Goudse Comité tot Behoud van de Reeuwijkse en Sluipwijkse Plassen voerde in de jaren 1926-1930 strijd voor het behoud van de plassen. 

Met lede ogen zagen de eigenaren hoe er met het gebied werd omgegaan. Er werd steeds meer gerecreëerd en de overheden beslisten zonder de eigenaren over het gebruik van hun eigendommen.

In 1979 was door een incident de maat voor de eigenaren, de jagers en de vissers vol. Men organiseerde zich in de “Belangengroep Watereigenaren”. In 1980 werden de eerste uitgangspunten op papier gezet. De naam van de op te richten vereniging werd “Vereniging van Watereigenaren en Rechthebbende gebruikers”. De officiële oprichting en vestiging van de statuten was op 6 april 1981. Op de eerste algemene ledenvergadering, 9 dagen later, waren 75 leden aanwezig. Dat de vereniging in een behoefte voorziet, blijkt nog iedere dag uit de adviesrol die de VWR voor haar leden heeft en haar rol in de plassenraad.

De plassen zijn vanuit de 18e en 19e eeuw ontstaan met het afturven, c.q. het afgraven van de bovenste laag van het veen. Dit werd te drogen gelegd op z.g. legakkers, smalle stroken grond. De zo ontstane turf werd gebruikt voor woningverwarming en in de Goudse industrie (o.a. pijpen makerijen en bierbrouwerijen).

In de vorm van plassen zijn de vroegere verkaveling tot weilanden nog terug te zien. Door het steeds verder afsteken van het veen kwam men onder het grondwaterpeil en werd er verder met een baggerbeugel gegraven. De daardoor ontstane plassen waren onderwijl nog steeds eigendom van de oorspronkelijke landeigenaren. Met hun wateroppervlakten werden ze eind 19e eeuw als een bedreiging voor de omgeving gezien. Droogmalen zou niet alleen vruchtbare landbouwgrond en werkgelegenheid opleveren, maar ook dit gevaar keren.

Dit leidde in de twintiger jaren van de vorige eeuw tot heftige discussie tussen voor- en tegenstanders, die we nu nog terugvinden in straatnamen als Burg. Lucassenlaan (voorstander) en Dr. Scheygrondlaan (voorvechter van het behoud van de plassen).

Alleen Broekvelden Vettebroek werd drooggemalen, dit was vanwege de grote mate van kwel geen succes voor de boeren gezien de hoge bemalingskosten. In de zestiger jaren heeft de Gemeente de boeren uitgekocht en is de polder weer water geworden en door Bos en Kalis tot 45 meter diepte uitgezogen t.b.v. Bloemendaal en het westelijk talud van de A12. Zo bezien zijn onze plassen voornamelijk door mensenhanden gemaakt.